annemay.reismee.nl

The last week

En voor ik het weet is ie aangebroken, de laatste week. Ik voel me er eigenlijk ook goed bij, ik ben klaar om weer naar huis te gaan. Ik heb gedaan wat ik wilde doen, gezien wat ik wilde zien. En ik ga thuis zeker niet stil zitten, ik ga veel werken om al m'n overige dromen te bereiken. En geloof het of niet, het voelt alsnog of ik deze droom heb vervuld. Ik heb het ten slotte wel gedaan, en er alles uit gehaald wat er in zat. Maar om het nog eens 6 maand te doen, dat zou me niet gelukkig maken. Maar ik weet zeker dat ik genoeg andere dingen kan vinden om m'n tussenjaar mee op te vullen, en 2 prachtige reisjes naar noord-Noorwegen en Thailand, zijn al in werking. En verder zullen we zien wat het leven brengt, tot zover ben ik er vrij zeker van in september toerisme te willen studeren maar het kan ook zomaar zijn dat ik er toch voor kies om nog wat later aan m'n studie te beginnen, en weer voor langer weg ga. Maar dan moet ik er dit keer zeker van zijn dat ik iets doe wat ik écht leuk vind. Ik ben in elk geval dankbaar dat ik nu niet bang ben om opnieuw voor langer weg te gaan. Al met al hebben deze 3 maand me zó veel geleerd over mezelf, en me zoveel moois laten ervaren, dat ik het écht met een goed gevoel en zonder spijt afsluit.

Over 'n weekje komen m'n ouders aan, waar ik me ontzettend op verheug. We gaan dan eerst het verbazend rustige Oslo bekijken en eten 's avonds met de familie mee zodat mijn ouders ze nog kunnen ontmoeten voor we gaan. Die avond slapen we daar, en dan nemen we zaterdag de trein naar Bergen. Een 7uur durende treinrit dwars door bergen, fjorden, en heuvels. Het is niet voor niets dat hij in de top staat van Europa's beste treinreizen. We blijven dan nog 2 volle dagen in het unieke stadje zelf, ik ben er erg nieuwsgierig naar gezien het op de Unesco werelderfgoed lijst is beland. Dan land ons vliegtuig dinsdagmiddag in Oslo, en hebben we daar nog 'n hele dag om meer van de hoofdstad te verkennen. Woensdagmiddag vliegen we dan terug naar ons groene waterlandje.

Ik heb nog wel 'n aantal mooie dingen gedaan in de afgelopen weken. Zo hebben ik en 2 au pair vriendinnen 2 weekjes terug de impulsieve, spontane beslissing genomen om naar een meer net buiten Oslo te gaan in het donker, in de hoop het magische noorderlicht te spotten. Met een dekentje om zaten we in de sneeuw te staren naar een heldere lucht, maar helaas liet het noorderlicht zich niet zien. Maar ik treur er niet om, in februari ga ik naar de noordelijke stad Tromso, die bekend staat om dit fenomeen. Afgelopen donderdag heb ik m'n laatste cursus Noors gehad, maar helaas kreeg ik geen diploma omdat ik dankzij een pittige keelontsteking 2x afwezig ben geweest, wat al teveel is voor 'n diploma. Maargoed, de kennis zit wel in m'n kop. Ik spreek nu dan ook echt 'n beetje Noors, maar vooral verstaan gaat me verbazend goed af. Wieweet komt het ooit weer van pas, en zo nee heb ik er alsnog iets bij geleerd en dat is nooit tijdverspilling. En vorige week zondag hebben een Nederlandse au pair en ik op verzoek van mijn host-familie, zwarte piet gespeeld. Mijn au pair familie is bevriend met meerdere Noors-Nederlandse gezinnen hier met jonge kids, en ze stelden voor om hier Sinterklaas te organiseren met z'n allen. Sinterklaas bestaat eigenlijk niet in Noorwegen, maar omdat de kids naar Nederlandse school gaan in hun vrije tijd, kenden ze de goede sint wel.

Dus vorige week zondag verstopten wij ons in mn kamer, sloten de deur af, en hebben zo geluidloos mogelijk onszelf in het pietenpak gewerkt en ons zwart geschminkt. Ondertussen waren de kids luid aan het knutselen. Toen begonnen ze boven te zingen, dat was voor ons de clue dat we naar boven moesten. Via mijn uitgang glipten we naar buiten en deden hard ons best niet uit te glijden over de wegsmeltende, ijzige sneeuwresten. En we bonsden een aantal keer luid op de ramen, tot de voordeur openging en maar liefst 14 enthousiaste kinderen begonnen te gillen. Van blijdschap gelukkig, ze hadden nog nooit zwarte piet gezien maar wisten heel goed wat het inhield. Ik was eerst wel 'n beetje nerveus omdat ik dacht dat mijn 6jarige aupair-kindje mn stem zou herkennen, maar dat is het heerlijke aan kinderen, ze focussen zich alleen op wat ze zelf willen zien. Het slaagde volledig, we zongen sinterklaasliedjes samen en even wenste ik dat ik weer kind was, sinterklaas was zonder twijfel altijd m'n favoriete feest. Maar toen het belangrijkste natuurlijk, de pakjes. Het was zo mooi om te zien hoe blij de kinderen waren met niet alleen pakjes maar ook onze persoonlijke aandacht. Na een halfuurtje vertrokken we, en zodra de kids ons hadden uitgezwaaid en wij een paar compleet overdonderde Noren lieten schrikken met onze zwarte pieten verschijning, slopen we weer naar binnen. Toen we later schmink-vrij boven kwamen meedoen met de lunch, waren we al niet meer interessant hahah. Het was erg leuk om m'n eigen kinderidool te spelen, de tijd vliegt griezelig hard voorbij.

Verder breng ik nog zoveel mogelijk tijd met de au pairs door, ik ga ze echt missen. Ik ben erg goed bevriend geraakt met 1 Nederlandse au pair, 1 Oostenrijkse, en 1 Spaanse. Maar ik weet vrij zeker dat ik ze zal blijven spreken, in april komen ze misschien al bij me om Amsterdam te bezoeken. Ik denk dat dit mn laatste blog gaat zijn voor hier, volgend weekend ben ik denk ik te druk met het genieten van de westkant met m'n ouders. Maar vanzelfsprekend ga ik genoeg foto's plaatsen. Het afscheid nemen van de familie zal me denk ik zwaar vallen, het was toch 3 maand mn familie en dit was toch 3 maand mn thuis. De kinderen beginnen zich nu ook te realiseren dat het dichtbij komt en zij vinden het ook niet leuk, vinden dat ik nog wel 500 dagen moet blijven. Maar hoe dan ook, ik heb de keuze gemaakt die me gelukkig maakte, en ik kan het nu realistisch bekijken en zeggen dat ik het toch heb gedaan, maar dan 3 maand in plaats van 10 omdat 't nou eenmaal niet mijn type werk was, en het me daardoor op de langere termijn niet gelukkig maakte. Ik heb gekozen voor geluk.

Iedereen in elk geval bedankt voor de interesse en steun, het is bijzonder dat wanneer je weg bent, blijkt hoeveel mensen er om je geven. Ik behoud dit blog in ieder geval en dan schrijf ik er vast ooit wel weer in over een nieuw avontuur.


a few weeks later

Hoi allemaal,

Velen vragen me hoe ik nu, 2 weken later, over mn keuze om naar huis te gaan, denk. Het antwoord is eigenlijk simpeler dan ik verwacht had, goed. Ik voel me er heel erg goed bij om weer naar huis te gaan. Eerder natuurlijk niet, eerder voelde het alsof ik m'n grote droom opgaf, m'n mogelijke toekomst, m'n enige kans om Scandinavie zo intens te beleven. Maar nu heb ik me iets veel belangrijkers beseft dan wat ik wil met m'n toekomst, namelijk dat het okee is om dat niet te weten. De toekomst is 'n pad die je hoe dan ook bewandelen gaat, en ondertussen moet je altijd je dromen blijven volgen. Ik bewandel nog steeds hetzelfde pad, ik neem slechts 'n onverwachtse afslag. Een tussenjaar nemen, er voor 'n poosje tussenuit gaan, dat kan áltijd. En het is nog steeds m'n tussenjaar, en ik kan nog steeds zeggen dat ik 3 maand in m'n eentje in Noorwegen ben geweest als au pair. Al die dingen pakt niemand me meer af, en het inkorten was een wijze keuze, want au pair zijn is gewoon niet wat ik verwacht had en viel me zwaarder dan gehoopt.

De familie gaat ontzettend respectvol met m'n keuze om, wat maakt dat de laatste weken hier zekerweten fijn gaan verlopen, zonder verwijt. Ze weten dat heimwee iets is waar je niets aan kan doen, als je je niet prettig voelt en je bent thuis, wordt je opgevangen door de mensen om je heen, heb je je vertrouwde plekjes. Als je je niet goed voelt in 'n andere omgeving dan thuis, is thuis de enige plek waar je wilt zijn. En dat is okee, ik ben gelukkig thuis en dit is weer 'n bevestiging daarvan. En ik heb hier zó veel geleerd. Niet alleen omgaan met kinderen, niet alleen de Noorse cultuur én taal, niet alleen in m'n eentje een nieuw leven opbouwen. Ik heb geweldige mensen leren kennen, liefde ervaren, prachtige plekken gezien. Ik heb zoveel overwonnen, ik ben echt sterker geworden van deze ervaring. En dit alles pakt niemand me ooit af, ik ben best trots dat ik de beslissing heb durven maken om terug te gaan naar huis, omdat het au pair zijn me toch niet gelukkig maakte. Dan kan ik wel denken, maar het land en de mensen zijn zo leuk, maar het is naar de familie en naar mezelf toe niet eerlijk de blijven voor bijzaken, het gaat om het au pair zijn, en als dat me te zwaar valt, dan valt de rest er toch bij in het niet. Dan kom je niet meer onder de heimwee uit, en als heimwee je eenmaal in z'n greep heeft, dan zit er maar 1 ding op. En ik kan in elk geval zeggen dat ik toch nog zo lang mogelijk heb gewacht, en ook nu nog netjes m'n laatste maand afrond.

Natuurlijk ga ik niet stilzitten de rest van m'n tussenjaar, daarvoor is het te zeldzaam. In februari keer ik terug naar Noorwegen met 'n vriendin van me, en gaan we naar de noordelijke studentenstad Tromso, die bekend staat om het noorderlicht. Want ik kan natuurlijk niet écht vertrekken zonder het noorderlicht te hebben gezien. En ik heb lang getwijfeld wat ik dan verder ga doen, want februari tot september is 'n hele poos. En ik heb doorgehakt, ik heb besloten voor 'n paar weken naar Thailand te gaan begin van de zomer. Het liefst zou ik dan eerst 'n weekje vrijwilligerswerk doen op 'n olifantenopvang, en erna de Thaise cultuur omarmen en rondreizen. Want niet reizen is nooit 'n optie geweest bij mij. Tussendoor ga ik lekker veel werken bij m'n vorige bijbaantje waar ik het erg naar m'n zin had, al met al, ik kijk uit naar de rest van m'n tussenjaar.

Dan heb ik nog 1 belangrijke keuze gemaakt, in september ga ik dus toch naar het HBO, en na lang twijfelen tussen psychologie, biologie & medisch lab, en toerisme, ga ik toch voor de laatste. Want ik wil van reizen m'n complete leven maken, en ik heb nog zoveel zin om te studeren, heb 't thuis nog naar m'n zin. Het voelt goed om die belangrijke keuzes te hebben gemaakt, maar ik kijk er natuurlijk nog het meest naar uit om m'n familie weer te zien en weer in m'n eigen huisje te wonen.

Voor alsnog ben ik super dankbaar voor deze prachtige ervaring, ik zou niets willen veranderen. De mensen van dit gezin hebben me liefdevol opgevangen en hebben al m'n keuzes gerespecteerd, zonder hun flexibiliteit had ik niet alleen zoveel kunnen zien & doen, maar had ik me ook niet zo goed kunnen voelen bij mn keuze naar huis te gaan. Dus bij deze, jaa, ik sta nog compleet achter m'n keuze, en in plaats van spijt dat ik het niet afmaak, voel ik trots voor wat ik wél heb gedaan, en dank voor deze 3 bijzondere maanden. Daarbij sluit ik het heerlijk af, want m'n ouders komen over 2.5 weken en dan gaan we samen richting een van de mooiste plekjes van Noorwegen, met een van de mooiste treinreizen van Europa ; Bergen. En dan vliegen we samen weer richting huiswaarts.

Annemay

De grote beslissing

Hey allemaal,

Dit keer geen uitgebreid reisverslag, geen gedetailleerde avonturen, want er is iets veranderd.
Zoals ik in m'n vorige blog had beschreven heb ik last van heimwee. Ik dacht oprecht dat het over zou gaan, ik wist dat het normaal was om zo in die periode dat je begon te settelen, heimwee zou ervaren. Het stond letterlijk in de au-pair handleiding beschreven. Ik vond zelf mn heimwee al wel erg extreem, hij kwam uit het niets opzetten en nam me compleet in z'n ban. Een paar weekjes ging het op en af, maar ik merk nu toch dat het de verkeerde kant opgaat.

Ik ben erg gek met m'n au pair kids, maar dat neemt niet weg dat het niet zwaar is om met kinderen te werken. In mijn geval toch iets te zwaar denk ik, ik heb meer moeite dan plezier. Nogmaals, dit ligt aan mijzelf, aan de verwachtingen die ik had, het ideaalplaatje in m'n hoofd. Het plaatje van heel Noorwegen verkennen, nieuwe vrienden maken, sterker nog, misschien aan mn toekomst beginnen hier. Want ja, m'n liefde voor Scandinavie bestaat al jaren en de drang om uit Nederland te gaan, ook. Ik dacht mn complete toekomst uit te kunnen stippelen door hier simpelweg te zijn, maar zo werkt het niet. Al verander je van omgeving, al gooi je je leven om, je houd dezelfde gevoelens, je blijft dezelfde persoon. Hier zijn betekent dat ik er voor de kinderen moet kunnen zijn, en met de heimwee die ik nu voel, lukt me dat niet. Ik heb daarom met de familie samen besloten, dat we over 'n maandje het contract beëindigen.

Natuurlijk was dit een verschrikkelijk zware keuze voor mij, want ik heb veel hoop en geluk hierin gestopt. En dat werd ook beloond voor een tijdje, tot de heimwee toesloeg. En dan heb ik het niet over 'n beetje weemoedig naar huis verlangen, maar simpelweg aan niets anders meer kunnen denken, niet meer gelukkig zijn. Ik heb er zolang mogelijk tegen gevochten, deed alles wat me geadviseerd werd. Maar het mocht niet baten, vandaar dat we de keuze hebben gemaakt. Ik voel me vanzelfsprekend heel dubbel. Ik ben opgelucht, wetend dat ik niet langer hoef te lijden onder die constante verlangens naar home, home sweet home. En ik voel me verdrietig, dat m'n droom niet uitpakte zoals ik wil, ik ben bang dat ik spijt ga krijgen van de keuze die nu onomkeerbaar is gemaakt. Maar voelend wat ik nu voel, kan ik me niet voorstellen dat ik het nog tot juni ga volhouden. Ik zou me vast vanzelf weer beter voelen, maar 'n heimwee zo extreem en langdurig als mijne, gaat geheid terugkeren.

Ik kan nu 2 dingen gaan doen, ik kan er om treuren of het beste ervan maken. Ik ben optimistisch genoeg om die 2e te kiezen. Het was misschien niet reeël, het plaatje wat ik in m'n hoofd had van hier m'n toekomst opbouwen. Het was nog te vroeg, ik ben 20 jaar en weet nog niet eens of ik verder studeren wil, laat staan waar ik mn toekomst ga opbouwen. En wat ik me nu besef is, dat het okee is om dat niet te weten. Je moet het leven laten gebeuren want het loopt zoals het hoort, maar dat betekent niet dat je niks moet ondermen. Je moet altijda l je dromen volgen. Ik kan zeggen dat ik mijn droom gevolgd heb, dat ik het geprobeerd heb. Dat ik heb genoten en geleerd, maar dat uiteindelijk het aupair leven niet voor mij was weggelegd. En dat is okee, al waren het 3 maand in plaats van 10, m'n gevoel zegt dat dit niet is wat ik zou moeten doen nu. En het doet me goed te weten dat ik over 'n maandje weer m'n vertrouwde omgeving betreed. Ik kan zovaak terugkeren naar dit prachtige land als ik wil, en er rondreizen. Ik kan nog steeds m'n toekomst opbouwen als ik dat wil, dat is niet iets waarover ik nu al hoef na te denken. Laat het leven gebeuren en maak er het mooiste van, maar volg zeker altijd je dromen. Want deze droom pakte misschien niet uit als verwacht, hij heeft me zoveel geleerd en ik heb ook veel moois ervaren. Ik heb inderdaad niet m'n toekomst uitgestippeld, maar misschien moet ik dat ook niet langer willen, en erop vertrouwen.

Ik hoop heel erg dat iedereen mn keuze respecteert en snapt, en ook gelooft dat ik echt m'n best heb gedaan om deze heimwee te overwinnen, maar het verlangen naar huis is te sterk. Ik merk wel dat ik het ontzettend leuk vind om te schrijven dus ik denk dat ik dit blog ga behouden, ik ben en blijf een reiziger in hart en nieren en ik geniet ervan alles op te schrijven. Dus voor wie het leuk vinden, ik behou gewoon dit reisblog voor de reizen die zeker nog komen gaan. Ik moet nu eerst gaan uitvogelen of ik me nog wil inschrijven voor een studie, of dat ik het afwacht tot volgend jaar, 'n bijbaantje zoek, en in de tussentijd meer van de wereld verken. Wat ik in elk geval geleerd heb hier, is dat je gevoel áltijd juist is, altijd. En dat geluk het enige doel in het leven mag zijn, wat het vechten altijd waard is. Jou geluk, dat kan niemand je afpakken of bezorgen. Jou geluk haal je uit jezelf, en alles wat je hebt en beleefd.

Ik kan nog wel uren zo doorgaan, maar ik ga er nu mee ophouden. Nogmaals, hopelijk respecteert iedereen m'n keuze. Ik heb het hier ondanks mn vervelende gevoelens echt heerlijk gehad en zal het nooit meer vergeten, en wat een leerproces was het. De laatste maand wil ik vooral nog gaan genieten van de kids, van Oslo, en van m'n au pair friends. Daarbij heb ik nog wat leuke dingen gepland staan, zo ga ik dit weekend naar Kopenhagen, en in de week dat ik vertrek, komen m'n ouders nog langs voor 'n weekendje Bergen. Ik vlieg daarna samen met ze terug naar Nederland, waar ik weer m'n familie in m'n armen kan sluiten en weer in m'n eigen bedje kan slapen, kleine simpele dingetjes die, blijkt nu wel, van grote waarde zijn.

See you soon Holland

De eerste 2 maand

Hey everyone,

Ondertussen ben ik alweer 2 maand in Noorwegen, oftewel 20 % van mn avontuur zit er al weer op. De tijd gaat bizar snel, en tegelijkertijd ook weer niet. Deels lijkt het alsof ik hier net ben aangekomen, terwijl ik aan de andere kant het gevoel heb dat ik al eeuwen niet thuis ben geweest. Ik heb ook kennis gemaakt met iets wat te verwachten viel maar ook wel zwaar was, heimwee. Het doet 't je beseffen, there's no place like home. Maar ik heb alsnog geen seconde spijt gehad van deze keuze, want het is zo'n bijzonder avontuur. Ik heb een poosje niet geschreven, m'n 1e blog was al zo uitgebreid dat ik dan in de herhaling zou vallen. Maar ondertussen is er het een & ander gebeurd wat het schrijven waard is.

Hier in de familie gaat alles prima, zoals ik zei heb ik 'n beetje last van heimwee maar ik weet dat dit niet te vermijden valt in mijn situatie en dat ik het niet hoef te vrezen, want het zal vanzelf afzakken en dan heb ik weer iets overwonnen. De kinderen zijn aan me gewend geraakt en zijn graag bij me, zelfs de baby lacht me vrolijk toe. Er komt steeds meer structuur & duidelijkheid in m'n au-pair schema, wat ik zelf heel fijn vind. Het is best lastig om te snappen wanneer je aan het werk bent en wat er van je wordt verwacht, omdat je natuurlijk gewoon bij de familie woont, Maar dat wordt langzaam maar zeker steeds duidelijker. Ik breng de kids nu ook geregeld naar school, en ik moet zeggen dat het waarschijnlijk wennen wordt wanneer ik weer in Nederland rij. Nog niet eens zozeer omdat ik nu in een automaat rij wat echt hemels rijd, maar ook omdat er vrij weinig mensen op de heuvelige weggetjes rijden. Aan de rust hier ben ik goed gewend, het is heerlijk om zoveel ruimte en rust om je heen te hebben. De cursus is ook nog in gang, ik ben bezig met niveau 2 wat tevens m'n laatste is. Ik merk ook echt hoe ik de 3-jarige steeds beter kan verstaan en zelfs de erg snel verlopende conversaties in de metro 'n beetje kan uitpluizen.

Vorige week zaterdag ben ik vroeg uit de veren gegaan om m'n 1e & lang verwachte bezoek op te pikken van het vliegveld. M'n zusje, haar vriend, en een vriend van mij kwamen langs. En wat was het heerlijk om ze te zien, ik merkte nu pas dat ik het toch wel had gemist om vertrouwd volk om me heen te hebben. Bij mij thuis aangekomen deden we de voorstelronde en gingen allemaal even bijtanken, waarna we onze boodschappen & huurauto ophaalden. Eind van de middag vertrokken we richting Oslo wat maar een heerlijk halfuurtje bij me vandaan is. We hebben door de kleurrijke drukke hoofdstraat gewandeld en gingen door naar opera house, het moderne pareltje van Oslo dat een smeltende gletsjer uitbeeld. Maar het gaat vooral om het uitzicht bovenop wat je Oslofjord, de stad, en de griezelig hoge skischans laat zien. Nadat we hiervan hadden genoten wandelden we door naar Grunerlokka, de studentenwijk van Oslo met z'n kleine kleurrijke studentenwoninkjes, grafitti, en tientallen barretjes met peperdure alcohol. Toch gingen we voor een drankje want dat hoort erbij, en daarna wandelden we terug naar de metro.

We vertrokken de ochtend erna om 8 uur, nadat we de kattenbak zo vol met spullen hadden gestopt dat we niet meer door de achterruit konden kijken. En daar begon onze 260 km lange rit naar Jotunheimen, een nationaal park in het midden van Noorwegen wat een van de vele pareltjes van het land moest zijn. Het duurde niet lang voordat we de bewoonde wereld achter ons lieten en op een kronkelend weggetje belandden tussen de mysterieuze bossen door, langs een spiegelglad, bewegingloos meer. Het enige wat we tegenkwamen was een vos die zich naar de overkant van de weg haastte, en nog een tankstation waar we even onze benen strekten en cafeïne tot ons namen.

De weg veranderde langzaam, de heuvels werden bergen, beekjes werden rivieren, meren werden groter, de bewoonde wereld kleiner. En waar we eerst slechts zicht hadden op zilver glanzende bergtoppen, begonnen we er nu langzaam tegenop te rijden. Waar we eerst slechts wat poederige sneeuw zagen wat meer en meer werd, waren we nu ineens in winterwonderland. Een dik pak sneeuw bedolf het dorpje Beitostolen wat voor een Noors dorp erg levendig was, het had alles wat maar nodig was. Toen we het verlieten begon de 1e echte uitdaging, we reden nu door een dal heen waar de mist was neergeslagen. We hadden maximaal 5 meter zicht, en reden stapvoets door een waas van wit, de lucht om ons heen was even dik en wit als de sneeuw naast ons. reflecterende paaltjes aan de zijkant leidden ons de oneindige weg uit de witte waas, en een compleet nieuw landschap brak door. Van de sneeuw was niet veel meer over, maar gigantische zilverkleurige bergen doemden op, en oneindige groene naaldbomen op een gelig toendralandschap. En het was er zó kalm, er was niks of niemand te bekennen op de smalle weg. Na 5 uur arriveerden we bij onze camping, en het eerste wat we hoorden toen we uitstapten was de oorverdovende stilte, zo stil dat je je hart hoort kloppen. En daar had ik nog wel het meest naar uitgekeken. We waren de enigen op de camping en hadden een idylisch houten hutje, simpel maar perfect.

Ik merk al wel weer dat ik veel te uitgebreid beschrijf, samenvatten is niet mijn ding. Dus laat ik nu eens beginnen aan wat we allemaal hebben gedaan, kort maar krachtig. Diezelfde dag nog hebben we een wandeling gemaakt vanaf de camping, die naar een waterval leidde. Het was een heerlijk relaxede wandeling door het heuvelig bos, natuurlijk kwamen we niets tegen en hoorden we zelfs geen vogels. We kwamen aan bij de waterval, en dat was ook een spectaculair gezicht, we konden ver uit kijken en de wilde rivier zien eindigen tegen de glooiende heuvels. Later hebben we 't heel avontuurlijk aangepakt en zijn van het pad geweken om dwars door het bos te lopen, blindelings vertrouwend op google maps. Vlak voor de schemering waren we terug in de hut, en hebben heel knus een filmavond gehouden.

De dag erna begon meteen spectaculair, want we hadden een huskytocht geboekt. Er lag niet voldoende sneeuw dus in plaats van met een slee te gaan, gingen we met een skelterachtig voertuig, 1 iemand stond achterop en kon sturen en remmen, terwijl een ander voorop zat en de boel in de gaten kon houden. En het was een heerlijke ervaring, het gevoel wat je krijgt als je met dolenthousiaste energieke honden door de pure, stille, oneindige natuur raast, de kick, het avontuur, is onoverwinnelijk. De gigantische bergen om ons heen, de witte poederige naaldbomen, de riviertjes. We maakten 1 stop voor warme bessensap (the best) en koekjes, en vervolgden de rit. We waren met z'n 4, en deelden een kart met z'n 2 waardoor we allemaal aan de beurt kwamen met zowel het sturen wat concentratie vereist, als met rustig van het uitzicht genieten. Erna hebben we wederom een prachtige wandeling gemaakt dwars door het bos, wat ons langs meertjes leidde, over riviertjes, en door bergdalen. We kwamen uit bij een spectaculaire waterval, en een wilde rivier die richting de bergen raasde. Aan het eind van de wandeling hield het pad ineens op dus konden we ofwel wijzelijk terugkeren, of avontuurlijk dwars door het bos gaan. We kozen natuurlijk voor de 2e, het is maar goed dat google maps hier overal goed werkt. Vlak voor het donker was keerden we terug in onze houten hut voor een knusse filmavond.

De dag erna wilden we hetgeen gaan doen wat de reden was dat ik koos voor dit park, een van de mooiste wandelingen ter wereld aldus National Geographic, de Besseggen. Dit is een bergkam wat tussen 2 meren doorloopt, waarvan 1 aquagroen en de ander helderblauw. We begonnen vol goede moed, al was de weg er heen gevaarlijk glad. De goede moed bleef erin ondanks dat we nu al tot onze enkels in de sneeuw zaten. Maar het pad was compleet bedolven en we zakten al gauw tot onze knieeën weg, de bergtop was niet eens zichtbaar door de dikke grijze mistlaag eromheen. Wijzelijk keerden we maar om, gezien het een 8uurse wandeling zou worden. We gingen vol goede moed door naar een 2e optie, de op een na hoogste berg van Noorwegen. We moesten eerst wel een bergweggetje berijden, en hoewel ons kleine Toyotaatje het eerst goed deed, werd het later zo steil dat de sneeuw ons terugdrukte naar beneden, en we gevaarlijk de heuvel begonnen af te glijden. Denk maar niet dat de bergweggetjes vangrails bevatten wanneer het er zoveel zijn. Slippend keerden we om en lieten ons terug glijden naar beneden. Uiteindelijk gingen we voor een ongevaarlijk,e onschuldige sneeuwwandeling rondom de camping, door het stille sprookjesbos. Wederom namen we een avontuurlijke wending en paradeerden dwars door het besneeuwde bos, terug naar de camping voor wederom een filmavond met snacks in ons houten hutje.

De dag erna was het alweer de dag om te vertrekken, time flies when youre having fun. We stouwden de auto weer vol en reden op rustig tempo terug. Natuurlijk was uitgerekend vandaag de mooiste dag, de lucht was wolkenvrij en lichtblauw, waardoor het witte sneeuw er prachtig tegen aan glinsterde. We maakten dan ook vele stops tussen de zilveren bergen, onaangetaste poedersneeuw, en heldere bewegingloze meren. Zelfs op de lange weg waar we voorheen slechts wat meters zicht hadden gehad, konden we nu oneindig ver kijken. Het was net alsof we op de noordpool waren, om ons heen was niets anders dan glinsterende sneeuw, al wel een halve meter dik. Hier en daar een majesteuze hoge berg met een glinsterende zilveren bergtop, verder niets. De witte weg strekte zich oneindig ver uit, en er was niks of niemand te bekennen behalve wat rendieren die trots bovenop de hoge bergen paradeerden. Het was magisch, het was een onvergetelijk gezicht. We reden heerlijk rustig door, en namen langzaam afscheid van de sneeuw. Je zag het elke minuut iets minder worden, tot er geen vlokje meer te bekennen was. Hoge puntige bergen werden weer groene heuvels, gigantische meren werden weer rivieren, kale vlaktes bevatten weer 1 of 2 huisjes, de lucht werd grijzer maar de natuur groener, de temperatuur steeg met 15 graden. En na 5 uur rijden waren we weer terug bij m'n stekkie in Haslum, en hebben de rest van de dag lekker uitgerust. Ze wegbrengen naar het vliegveld woensdagnacht, was minder leuk. Afscheid nemen valt me nooit goed, het is lastig om alleen achter te blijven terwijl je vertrouwde vrienden teruggaan naar jou vertrouwde omgeving. Maar ik weet dat dit een normaal en tijdelijk gevoel is, wat trouwens al met de dag meer afzakt.

Iets wat me ook ontzettend heeft opgepept was het geweldige halloween feest gisteravond. Een au-pair vriendin vroeg ons mee naar een appartementfeestje, we wisten niet wat te verwachten dus kwamen maar gewoon aan met duiveloortjes. Al gauw bleek dat we onderschatten hoe serieus ze halloween hier namen. Iedereen had een complete outfit en schmink, nepbloed droop van deuren en spiegels, pompoenen staarden je aan vanuit elke hoek, en nep spinnenweb bungelde omlaag van het plafond. Het was een geweldige avond, zelfs onze shotjes leken op bloed en moesten we via een spuitje atten. Hier kwam het speciale moment dat ik voor het eerst tequila probeerde, en ook meteen voor het laatst. Het was een heerlijke avond, het gezegde stugge Noren klopte in elk geval niet voor deze feestbeesten. Je zou zeggen dat, gezien de alcoholprijs hier 3x hoger is dan bij ons in NL, ze hier minder drinken. Alles behalve, iedereen dronk lekker door maar het bleef desondanks hartstikke gezellig, het was een superleuke ervaring om een keer echt halloween te vieren.

Volgensmij kan ik beter eens in de zoveel weken een blog schrijven dan eens in de week, want lang wordt ie toch wel. Hopelijk heb ik in elk geval weer opgehelderd hoe m'n leventje eruit ziet hier :)

Ha det bra






De 1e week

Hier is ie dan, m'n eerste echte schrijfstuk van m'n eerste echte week. M'n 1e week in het zuiden van Noorwegen, Haslum om precies te zijn. Het is een klein plaatsje in de gemeente Baerum, en het ligt nog geen halfuur bij Oslo vandaan. Het is een heuvelige, frisse, groene omgeving. En voor de mensen die bij Noorwegen denken aan watervallen, fjorden en bergen, die zijn niet rondom Oslo te vinden hahah. Maar dat wil niet zeggen dat het hier niet mooi is, want dat is het zeer zeker. Het is zo wijd en ruim, puur en ongerept. Ademhalen is al fijn want de lucht is zó fris. We wonen in een heerlijk rustig woonwijkje met maar nauwelijks verkeer, en élk huisje hier bestaat uit hout met een likje vrolijke verf. Geel, blauw, rood, wit, zwart, groen. Stenen huizen bestaan maar nauwelijks hier, het zijn allemaal prachtige sprookjeshuizen, omringd door wijde grasvelden, ingesloten door hoge heuvels.

Dat was m'n wijk, nu m'n week. M'n 1e 'werkweek' zit erop. Ik vind het erg lastig om het een werkweek te noemen want, ik zie het meer als m'n leven nu. Ik woon hier, dit is nu m'n familie, voor de kinderen zorgen en meehelpen in huis zijn dingen die bij m'n leven horen dit jaar. Maar laten we eerlijk zijn, het kost wel energie, maar op een leuke & voldane manier. Op de kids passen is geen verplichting voor mij, het is een heerlijke bezigheid. De kinderen zijn heerlijk optimistisch, nieuwsgierig, ondernemend en avontuurlijk, en een beetje ondeugend natuurlijk, zoals het hoort. De oudste is een jochie van 6, de middelste een meisje van 3, en dan is er nog een meisje van 7 maand, en niet te vergeten een hond die even oud is. De moeder is momenteel thuis omdat je hier heerlijk lang 'baby-verlof' hebt, wat maakt dat huishouden niet alleen op mij afkomt. Het is meer 'n beetje opruimen en de boel netjes houden, en dat doen we samen. En dan proberen we ook zo nu en dan uurtjes te plannen dat we samen gaan schoonmaken. Verder staan er wel een paar dingen vast in m'n werkweek. Zo sta ik maandag t/m donderdag om 07.00 klaar om de kids beneden op te vangen, wakker maken is nooit nodig, waar halen ze de energie vandaan zo vroeg ? De moeder en ik maken ze samen ontbijt, de vader vertrekt voor werk. We nemen hier lekker de tijd voor, en gaan dan het aankleden & tandenpoetsen proces vervolgen om naar school te gaan. De school is slechts zo'n 10 minuutjes rijden wat voor Noorwegen natuurlijk helemaal niet lang is. En ik vind het prachtig, niet alleen het houten gebouw verstopt tussen de bomen, maar ook het feit dat het niet is ingericht als een school, maar als een huis. De kinderen hebben hier meer ruimte voor creativiteit, en het 'echte' werk als lezen en schrijven begint wat later dan in Nederland. De middelste gaat nog niet naar school maar naar de Barnehage, het Noorse kinderdagverblijf naast de school. In Nederland is een kinderdagverblijf vaak de oppas wanneer ouders werken, maar hier is het bijna standaard dat ze er heen gaan voor hun sociale ontwikkeling, en omdat ook daar veel ruimte is voor creativiteit, of in kindertaal, veel gespeeld word, gaat ze er met plezier naar toe.

Momenteel brengt de moeder de kids nog, soms rij ik mee & soms laat ik even de energieke jonge hond uit. Uiteindeljik kan ik de kids zo nu & dan ook zelf naar school brengen, als ik de weg & de auto goed ken, hahah. Als de kids weg zijn ruimen we 'n beetje op, en dan ben ik vrij om te doen wat ik wil. Soms duik ik even op bed voor een powernap, maar meestal hang ik m'n camera om m'n nek en ga op pad, met of zonder hond. Ik neem 'm met liefde mee want het is een schat, maar hij is ook erg geinteresseerd in alles wat om en aan me hangt dus voor een proffesionele shoot kan ik 'm beter thuis laten hahah. De kinderen komen op verschillende tijden weer thuis, als de oudste vrij is pikken we de jongste mee van het verblijf. Dan wordt er gespeeld, en dat is bijna altijd buiten, want jaa, de Noren zijn buitenmensen. Schommelen, bellenblazen, met de hond wandelen, voetballen, alles is leuk tijdens elk weer. Want wat de Noren zeggen en waar wij Nederlanders best wat van kunnen leren, klopt: Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding. Ik moet hier even wennen aan het feit dat ik m'n kleren waar ik best gek op ben, los moet laten. Want ze komen de dag niet door zonder smeer of soms scheur. Dus ik kan hier mooi oefenen en afkicken van m'n liefde voor mooie kleren, en meer praktisch gaan leven, want het buitenleven is zoveel leuker als je lekker vies kan worden. Natuurlijk wordt er ook wel eens binnen gespeeld, want kleuren, spelletjes of gewoon lekker kletsen is ook leuk. Dan is het etenstijd, dat is altijd een gezellige boel met z'n 6-jes, we nemen er lekker de tijd voor. Na het eten vlug afruimen, en dan is het al wel bed of soms bad-tijd. Badderen is ook altijd gezellig, soms wou ik dat ik weer een kind was, je ziet alleen nog maar het leuke in dingen. Bed-tijd is ook altijd gezellig, ik neem altijd een van de 2 kids op me en ga met hun nog even gezellig in bed liggen kletsen tot ze slapen. Het is een aangename verassing dat ik al zo gauw een leuke klik heb met de kids, met de ouders had ik dat al dankzij skype maar ik was best nerveus voor de kids, zouden ze me accepteren ? Maar het is meer dan dat, volgensmij zien ze me al als hun grote zus want ze nemen me graag mee op elk avontuur, en als ik niet meega vinden ze dat altijd wel erg jammer. Een au pair zijn is erg bijzonder. Deels voel je je weer kind, jong en avontuurlijk. En deels voel je je zo verantwoordelijk wanneer een 3jarige voor een veilig gevoel je hand grijpt, of wanneer een avontuurlijke 6jarige met jou alle kanten op holt. Ik voel me in elk geval geliefd, en ik merk dat ik echt al gehecht raak aan de lieve kids.

Verder is het zo dat we vrijdag t/m zondag vrije dagen zijn maar, 1 van de 3 dagen, en soms 2, kunnen ze mn hulp wel gebruiken, dat overleggen we per week, er is geen standaard dag voor. Dat vind ik prima, ik hou wel van afwisseling en ben ook flexibel. Ik heb hoe dan ook genoeg tijd om te doen wat ik wil, zoals ik zei duik ik soms even op bed, ga ik fotograferen, of met de hond lopen. En als ik een keer een dag vrij ben, wil ik of Oslo in, of de natuur verkennen. De bergen en fjorden liggen een paar uurtjes rijden dus dat ga ik een keer doen als ik een weekend vrij heb, dat zal allemaal goed komen dit jaar. Er is zoveel moois op de wereld, alles wat ik mee pik is een geschenk. En ook hier is het erg mooi, morgen ga ik de heuvelige bossen achter me eens verkennen, en zondagochtend ga ik met de fam Oslo in. Er is een feestdag, de dag van het stenen tijdperk. En dit is voor de kids heel leuk, Noorwegen is een ontzettend kindvriendelijk land, zelfs middenin Oslo vind je speeltoestellen. En na de ochtend blijf ik er om met andere au pairs af te spreken, we gaan Vigelandspark verkennen, een groot groen park met beelden die het leven uitbeelden, het is erg beroemd. En geloof het of niet, het weer wordt super, dus we gaan lekker barbequen nu het nog kan. Elke dinsdag & donderdag heb ik Noorse cursus, Norskkurs, in hartje Oslo. Ik vind het heerlijk om weer in de schoolbanken te zitten, noem me maar 'n nerd, maar ik heb dat gevoel gemist. En de basis is binnen. Jeg heter Annemay, jeg komma fra Nederland mer bor i Haslum, jeg snakke Nederlansk og Engels og Tysk, og litt Norsk. Ik moet wel zeggen dat ik de taal heb onderschat, ik neig ernaar het te vergelijken met Duits maar dat heeft me juist op het verkeerde pad gezet want het is een taaltje op zich. Ik vind het ook zo prachtig wanneer de kids Noors praten, het is heel grappig om kleine kids zo'n zware langhalige taal te horen spreken die jij zelf nog aan het oefenen bent. Maar dankzij de Nederlandse moeder verstaat de familie Nederlands, en de oudste van de kids spreekt het ook nog eens vloeiend. En ik ben hier nog geen week maar merk toch dat ik niet langer ja, maar joah zeg, en nai in plaats van nee, bra in plaats van goed. Dat is een goed begin, gezien ik hier nog 51 weken te gaan heb :)

Ik ben ondertussen gewend, ik heb een boel indrukken opgedaan dus zo nu en dan word ik overvallen door moeheid, maar het is zo verleidelijk om savonds nog even te appen met m'n familie in het verre Nederland, dat vroeg slapen me nog niet zo is gelukt. Dat ritme zal vanzelf gaan komen, het is niet meer dan normaal dat ik me soms zo moe voel, ik voel me in elk geval elke avond voldaan. Nog geen seconde heb ik spijt gehad van deze keuze, ik raad het écht iedereen aan. Het is erg fijn om even uit je leventje te stappen, want je gaat het meer waarderen als je weg bent. En natuurlijk waardeer je je nieuwe plek ook, het avontuur met al z'n mooie momenten. Het maken van nieuwe vrienden, wat al een lopend proces is omdat ik leuke plannen heb gemaakt met andere au pairs. Je leert zoveel over jezelf als je weg bent, je verlegt je grenzen, wordt verantwoordelijker, maar je voelt je ook gelukkig. Want hoe leuk is het om wat te zien van de wereld waar we in leven, en dan op een speciale manier als au pair, zodat je ook nog eens de unieke kans krijgt je thuis te gaan voelen op die plek, en een prachtige band opbouwt met de familie. Noorwegen was niet echt een cultuurshock voor me, maar dat is niet waarom ik het verkoos boven Amerika of Engeland, Italie of Australie. Nee, mijn liefde voor Scandinavie bestaat al sinds ik Finland voor het eerst bezocht. Na nog eens 3 bezoekjes was ik verslaafd aan de stilte, de ruimte, de rust, de pure natuur, de buiten-leefstijl. En waarom afkicken als je er naar terug kan ? Dit jaar in Noorwegen is voor mij dé kans om te zien of dit echt een mogelijke toekomst voor me in petto heeft, en hoewel ik dat niet kan zeggen na 'n weekje, sta ik er nog altijd achter.

Hier een paar dingen over Noorwegen, te beginnen met iets waarin mensen zich vergissen. Noorwegen is echt geen land met slecht weer, of in elk geval slechter dan Nederland. Wij Nederlanders zijn aardig wat gewend, wij kunnen er ook wat van met onze regen en wind. Het is nu zelfs nog heel fijn weer, de hele week al, met zo nu & dan een mini bui. En dan over ongeveer 2 maand kunnen de 1e vlokken al arriveren en gaan we een heerlijke, échte winter tegemoet, waar ik erg naar uitkijk. En hoe mooi is het voorjaar na zo'n lange, strenge winter ? Dan iets wat wel klopt over Noorwegen, duur. Het is écht een duur land, eten, openbaar vervoer, leuke dingen doen, het is allemaal duurder. Maar wij Nederlanders zijn best wat gewend want ons land is ook niet de goedkoopste. Kleren zijn hier goed betaalbaar, evenals benzine. De zorg & het onderwijs zijn hier allemaal supergoed geregeld, daar betaal je weinig voor. Ik heb tijdens m'n bezoekjes aan Oslo bewust bij de Mac gegeten, en heb daar alsnog 11 euro betaald voor een simpel burgermenu. Het moeilijkste vind ik denk ik het feit dat ik als Nederlander nu niet meer lekker 'n stukje kaas kan eten savonds. Ik ben zo gek op een stukje Old Amsterdam, niet alleen bestaat het hier niet, voor kaas betaal je hier zowat het dubbele. Mocht ik hier ooit heen verhuizen, moet ik in elk geval een paar dozen gevuld met kaas meenemen. Nu verdienen de Noren dan ook meer dan ons, maar ook zij zijn van mening dat het een duur land is. Maar ze vinden het dan ook een beter land, trots zijn ze wel. Maar geloof geen seconde dat het arrogante mensen zijn. Ze zijn beleefd en geïnteresseerd, behulpzaam en ook echt wel gezellig. Ze zijn gewoon wat gereserveerder en afwachtender, meer gesteld op hun personal space die ze hier ook gewend zijn, en het zijn ook echt geen small-talkers zoals wij Nederlanders. Verwacht ook niet dat vreemden waarmee je per ongeluk oogcontact krijgt terug glimlachen of hoi zeggen, in Nederland is hoizeggen tegen vreemden heel normaal maar dat is het hier niet, daar moest ik wel even aan wennen als ik oogcontact kreeg met mensen en vervolgens genegeerd werd. Maar dat is te verwachten in een land waar je zoveel persoonlijke ruimte hebt, ermee opgroeit. Het feit dat ze hier met kronen betalen vind ik niet erg moeilijk, een kwestie van delen door 9, schrikken van de prijs, en that's it. Het buiten leven is iets wat ik heerlijk vind, je ziet hier ook echt iedereen buiten zijn, vooral kids. Ze zijn dan ook praktisch gekleed, in Nederland zie je wel eens van die mooie popjes in jurkjes of jochies op stoere nikes. Hier is het regenlaarzen en een groen vest op een gele broek bijvoorbeeld, kijk niet raar op van een oranje trui op een groene rok met regenlaarzen. Ik vind het heerlijk dat de mensen er hier scheit aan hebben, ze willen genieten van de natuur, ik kan hier mooi afkicken van m'n kledingliefde.

Wat heb ik tot nu toe deze week gedaan, god dan moet ik echt even m'n hersens kraken, al die indrukken weer ordenen. Deze week was vooral veel met de kids zijn en in m'n vrije momentjes even bijkomen van de indrukken, bijpraten met familie. Maar ook met de hond gelopen, m'n camera vol aan het werk gezet. Vandaag ben ik naar de supermarkt gelopen, een korte maar flinke klim want het is hier allemaal erg heuvelig. Ik kocht mezelf wat chips, het leven is hier qua eten erg gezond en ik ben nou eenmaal een zoutliefhebber, dus daar kocht ik 3 zakken chips voor 7 euro. Smiddags zijn we naar de barnehage gegaan, zo heet het kinderdagverblijf hier. Die hield een soort open dag, bij aankomst al was het buiten heel gezellig gemaakt met vuurtjes en soep. Hier hebben de kids heerlijk rond gerend, het was heel aandoenlijk om ze allemaal te zien rondrennen, brabbelend in het Noors. Ohjaa en, ik heb gisteren eens de tijd genomen om Oslo te verkennen. Dinsdagmiddag na m'n cursus ben ik al met een Nederlandse au pair oslo in geweest voor kort, heb ik al wat indrukken opgedaan. Maar die avond ging ik mee naar judo dus ik ging op tijd terug, met de metro is het maar 'n halfuurtje. En dat was ook zo onbeschrijflijk schattig, al die kleine energieke jochies in hun witte pakjes. Hij vond het zo leuk dat ik meeging, hij zwaaide af en toe enthousiast en checkte geregeld of ik z'n judokunsten gezien had. En gisteren, Oslo. Na de cursus ben ik met een Spaanse au pair naar het operahuis gelopen, een modern glazen gebouw waarvan het dak dusdanig schuin loopt dat je het bewandelen kan voor een prachtig uitzicht over de stad. Zo is Oslo ineens heel kleurrijk en bevat het vele torentjes, en alles steekt af tegen de groene hoge heuvels. Naast ons schitterde een haven bomvol kleine groene eilandjes, bevaren door schattige zeilboten en gigantische cruiseschepen. Oslo wordt niet alleen omringd door groene heuvels, het bevat ook vele parkjes. En voor een hoofdstad is het er helemaal niet druk, er zijn werkelijk waar straten waar je alleen loopt. De spaanse au pair had weinig tijd dus dat is ook wat ik erna gedaan heb, in m'n eentje de straten van Oslo verkent met m'n camera. Oslo is een stad wat niet meer veel oudheid heeft door een reeks opeenvolgende branden. Maar er zijn alsnog een boel kleurrijke stenen gebouwen te vinden. Rood, geel, blauw, creme, groen, oranje. Maar niet constant, zo zijn er ook nog wel wat oude stenen gebouwen als oude bibliotheken of belangrijke-mensen-gebouwen. En zo is er ook veel modern, en dan van het niet zo mooie stenen saaie modern tot het mooie modern, de schots en scheve glazen gebouwen. Zo nu en dan vind je er een oud klein houten huisje in een vrolijk kleurtje, even weer een cultuurbommetje in alle stadse drukte. Het heeft 'n beetje van alles wat, het stikt er ook van de lunchbarretjes en winkels, je kan je er zeker goed vermaken. Het is ook een ontzettend schone stad, ik heb er echt van opgekeken hoe weinig afval ik zag rondslingeren. Nu doen de Noren hier ook hun best voor, overal stonden mensen de stoep leeg te prikken of af te spuiten. En zelfs hier in Oslo, de hoofdstad van een giga groot land, rook de lucht puur en fris. Dan na te gaan dat in ons mini landje al rondom de stad een wietlucht hangt. Maar elke stad is uniek, elke stad heeft schoonheid, als het op elkaar leek zou een citytrip niet langer leuk zijn. Ik en m'n camera hebben ons opperbest vermaakt, en ik ben benieuwd naar de rest van de stad, ik denk dat ik 'm na dit jaar op m'n duimpje kennen zal.

Nou, ik heb een fatsoenlijk blog beloofd en volgensmij is me dat wel gelukt. Ik zal proberen op z'n minst eens in de week te schrijven, of op zn minst over bijzondere uitjes. Nu ga ik gauw slapen, het is heir belangrijker dan ooit om m'n energielevel op peil te houden want die wordt op de proef gesteld door alle nieuwe indrukken hier. Zie gerust m'n fotomapje nog voor foto's, en leuk dat jullie m'n avontuur volgen :) Ik ga genieten van dit avontuur, ik voel me hier gelukkig. Zoals ik altijd zeg, geluk is geen doel of gevoel, het is een keuze. Het leven ligt in jou handen, het is maar eenmalig, maak van élk moment een mooi moment. Stop met dingen zien als verplichtingen en start met het zien als een daginvulling. Waardeer al wat je hebt, niks is vanzelfsprekend. Wees optimistisch, ook in de mindere tijden. En doe wat goed voelt, wacht er niet mee en denk jezelf geen redenen toe om het niet te doen.

Ha det bra :)

Welkom op mijn Reislog!

Hoi allemaal,

Ik heb besloten een reisblog bij te gaan houden op het moment dat ik arriveer in Noorwegen, om iedereen op de hoogte te houden van m'n au-pair avontuur.

Gezien ik over precies n maand vertrek lijkt me dit een mooi moment om m'n 1e verhaal te schrijven. Want ja, de tijd is voorbij gevlogen en het is onvoorstelbaar dat ik over n maandje ons groene landje ga verruilen voor het pure, avontuurlijke, ruige Noorwegen.

De voorbereidingen zijn in volle gang, langzaam maar zeker ga ik een begin maken aan m'n koffers, koffers inderdaad, want wat neem je in godsnaam mee voor 1 heel jaar ? Tips zijn welkom. Natuurlijk warmere kleren dan hier, en gezien de Noren buitenmensen zijn, heb ik outdoor spul gekocht.

Ik Skype geregeld met de familie en we hebben een goede klik, de gesprekken zijn leuk en voelen vertrouwd, ik heb dan ook zin om ze ontmoeten. Ze wonen in Haslum, dat is een plaatsje in de regio Baerum. Het is een rustig woonwijkje vanuit waar je zowel bruisend Oslo als de vredige natuur, al snel bereiken kan.

De familie bestaat uit een Nederlandse moeder en een Noorse vader, en 3 kinderen. Erik van 6, Ida van 3, en Saga van een half jaartje. Mijn taak is voornamelijk het oppassen op de oudste 2 kids en ook het opvoeden van hun jonge jachthond. Verder help ik mee in het huishouden waar het maar nodig is.

In m'n vrije tijd hoop ik natuurlijk zoveel mogelijk te beleven van het Noorse leven, als Oslo en andere cultuurstadjes, de bergen en bossen, fjorden en watervallen. Wandelen en fotografie zijn m'n grote passies dus dat zal m'n vrije tijd opvullen. Maar om het Noorse leven nog meer te omarmen, ga ik eerst een cursus doen om de Noorse taal eigen te maken.

M'n eerst volgende update zal komen zodra ik gearriveerd ben, ik heb er super veel zin aan en zal veel schrijven.

Annemay

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active