Hey everyone,

Ondertussen ben ik alweer 2 maand in Noorwegen, oftewel 20 % van mn avontuur zit er al weer op. De tijd gaat bizar snel, en tegelijkertijd ook weer niet. Deels lijkt het alsof ik hier net ben aangekomen, terwijl ik aan de andere kant het gevoel heb dat ik al eeuwen niet thuis ben geweest. Ik heb ook kennis gemaakt met iets wat te verwachten viel maar ook wel zwaar was, heimwee. Het doet 't je beseffen, there's no place like home. Maar ik heb alsnog geen seconde spijt gehad van deze keuze, want het is zo'n bijzonder avontuur. Ik heb een poosje niet geschreven, m'n 1e blog was al zo uitgebreid dat ik dan in de herhaling zou vallen. Maar ondertussen is er het een & ander gebeurd wat het schrijven waard is.

Hier in de familie gaat alles prima, zoals ik zei heb ik 'n beetje last van heimwee maar ik weet dat dit niet te vermijden valt in mijn situatie en dat ik het niet hoef te vrezen, want het zal vanzelf afzakken en dan heb ik weer iets overwonnen. De kinderen zijn aan me gewend geraakt en zijn graag bij me, zelfs de baby lacht me vrolijk toe. Er komt steeds meer structuur & duidelijkheid in m'n au-pair schema, wat ik zelf heel fijn vind. Het is best lastig om te snappen wanneer je aan het werk bent en wat er van je wordt verwacht, omdat je natuurlijk gewoon bij de familie woont, Maar dat wordt langzaam maar zeker steeds duidelijker. Ik breng de kids nu ook geregeld naar school, en ik moet zeggen dat het waarschijnlijk wennen wordt wanneer ik weer in Nederland rij. Nog niet eens zozeer omdat ik nu in een automaat rij wat echt hemels rijd, maar ook omdat er vrij weinig mensen op de heuvelige weggetjes rijden. Aan de rust hier ben ik goed gewend, het is heerlijk om zoveel ruimte en rust om je heen te hebben. De cursus is ook nog in gang, ik ben bezig met niveau 2 wat tevens m'n laatste is. Ik merk ook echt hoe ik de 3-jarige steeds beter kan verstaan en zelfs de erg snel verlopende conversaties in de metro 'n beetje kan uitpluizen.

Vorige week zaterdag ben ik vroeg uit de veren gegaan om m'n 1e & lang verwachte bezoek op te pikken van het vliegveld. M'n zusje, haar vriend, en een vriend van mij kwamen langs. En wat was het heerlijk om ze te zien, ik merkte nu pas dat ik het toch wel had gemist om vertrouwd volk om me heen te hebben. Bij mij thuis aangekomen deden we de voorstelronde en gingen allemaal even bijtanken, waarna we onze boodschappen & huurauto ophaalden. Eind van de middag vertrokken we richting Oslo wat maar een heerlijk halfuurtje bij me vandaan is. We hebben door de kleurrijke drukke hoofdstraat gewandeld en gingen door naar opera house, het moderne pareltje van Oslo dat een smeltende gletsjer uitbeeld. Maar het gaat vooral om het uitzicht bovenop wat je Oslofjord, de stad, en de griezelig hoge skischans laat zien. Nadat we hiervan hadden genoten wandelden we door naar Grunerlokka, de studentenwijk van Oslo met z'n kleine kleurrijke studentenwoninkjes, grafitti, en tientallen barretjes met peperdure alcohol. Toch gingen we voor een drankje want dat hoort erbij, en daarna wandelden we terug naar de metro.

We vertrokken de ochtend erna om 8 uur, nadat we de kattenbak zo vol met spullen hadden gestopt dat we niet meer door de achterruit konden kijken. En daar begon onze 260 km lange rit naar Jotunheimen, een nationaal park in het midden van Noorwegen wat een van de vele pareltjes van het land moest zijn. Het duurde niet lang voordat we de bewoonde wereld achter ons lieten en op een kronkelend weggetje belandden tussen de mysterieuze bossen door, langs een spiegelglad, bewegingloos meer. Het enige wat we tegenkwamen was een vos die zich naar de overkant van de weg haastte, en nog een tankstation waar we even onze benen strekten en cafeïne tot ons namen.

De weg veranderde langzaam, de heuvels werden bergen, beekjes werden rivieren, meren werden groter, de bewoonde wereld kleiner. En waar we eerst slechts zicht hadden op zilver glanzende bergtoppen, begonnen we er nu langzaam tegenop te rijden. Waar we eerst slechts wat poederige sneeuw zagen wat meer en meer werd, waren we nu ineens in winterwonderland. Een dik pak sneeuw bedolf het dorpje Beitostolen wat voor een Noors dorp erg levendig was, het had alles wat maar nodig was. Toen we het verlieten begon de 1e echte uitdaging, we reden nu door een dal heen waar de mist was neergeslagen. We hadden maximaal 5 meter zicht, en reden stapvoets door een waas van wit, de lucht om ons heen was even dik en wit als de sneeuw naast ons. reflecterende paaltjes aan de zijkant leidden ons de oneindige weg uit de witte waas, en een compleet nieuw landschap brak door. Van de sneeuw was niet veel meer over, maar gigantische zilverkleurige bergen doemden op, en oneindige groene naaldbomen op een gelig toendralandschap. En het was er zó kalm, er was niks of niemand te bekennen op de smalle weg. Na 5 uur arriveerden we bij onze camping, en het eerste wat we hoorden toen we uitstapten was de oorverdovende stilte, zo stil dat je je hart hoort kloppen. En daar had ik nog wel het meest naar uitgekeken. We waren de enigen op de camping en hadden een idylisch houten hutje, simpel maar perfect.

Ik merk al wel weer dat ik veel te uitgebreid beschrijf, samenvatten is niet mijn ding. Dus laat ik nu eens beginnen aan wat we allemaal hebben gedaan, kort maar krachtig. Diezelfde dag nog hebben we een wandeling gemaakt vanaf de camping, die naar een waterval leidde. Het was een heerlijk relaxede wandeling door het heuvelig bos, natuurlijk kwamen we niets tegen en hoorden we zelfs geen vogels. We kwamen aan bij de waterval, en dat was ook een spectaculair gezicht, we konden ver uit kijken en de wilde rivier zien eindigen tegen de glooiende heuvels. Later hebben we 't heel avontuurlijk aangepakt en zijn van het pad geweken om dwars door het bos te lopen, blindelings vertrouwend op google maps. Vlak voor de schemering waren we terug in de hut, en hebben heel knus een filmavond gehouden.

De dag erna begon meteen spectaculair, want we hadden een huskytocht geboekt. Er lag niet voldoende sneeuw dus in plaats van met een slee te gaan, gingen we met een skelterachtig voertuig, 1 iemand stond achterop en kon sturen en remmen, terwijl een ander voorop zat en de boel in de gaten kon houden. En het was een heerlijke ervaring, het gevoel wat je krijgt als je met dolenthousiaste energieke honden door de pure, stille, oneindige natuur raast, de kick, het avontuur, is onoverwinnelijk. De gigantische bergen om ons heen, de witte poederige naaldbomen, de riviertjes. We maakten 1 stop voor warme bessensap (the best) en koekjes, en vervolgden de rit. We waren met z'n 4, en deelden een kart met z'n 2 waardoor we allemaal aan de beurt kwamen met zowel het sturen wat concentratie vereist, als met rustig van het uitzicht genieten. Erna hebben we wederom een prachtige wandeling gemaakt dwars door het bos, wat ons langs meertjes leidde, over riviertjes, en door bergdalen. We kwamen uit bij een spectaculaire waterval, en een wilde rivier die richting de bergen raasde. Aan het eind van de wandeling hield het pad ineens op dus konden we ofwel wijzelijk terugkeren, of avontuurlijk dwars door het bos gaan. We kozen natuurlijk voor de 2e, het is maar goed dat google maps hier overal goed werkt. Vlak voor het donker was keerden we terug in onze houten hut voor een knusse filmavond.

De dag erna wilden we hetgeen gaan doen wat de reden was dat ik koos voor dit park, een van de mooiste wandelingen ter wereld aldus National Geographic, de Besseggen. Dit is een bergkam wat tussen 2 meren doorloopt, waarvan 1 aquagroen en de ander helderblauw. We begonnen vol goede moed, al was de weg er heen gevaarlijk glad. De goede moed bleef erin ondanks dat we nu al tot onze enkels in de sneeuw zaten. Maar het pad was compleet bedolven en we zakten al gauw tot onze knieeën weg, de bergtop was niet eens zichtbaar door de dikke grijze mistlaag eromheen. Wijzelijk keerden we maar om, gezien het een 8uurse wandeling zou worden. We gingen vol goede moed door naar een 2e optie, de op een na hoogste berg van Noorwegen. We moesten eerst wel een bergweggetje berijden, en hoewel ons kleine Toyotaatje het eerst goed deed, werd het later zo steil dat de sneeuw ons terugdrukte naar beneden, en we gevaarlijk de heuvel begonnen af te glijden. Denk maar niet dat de bergweggetjes vangrails bevatten wanneer het er zoveel zijn. Slippend keerden we om en lieten ons terug glijden naar beneden. Uiteindelijk gingen we voor een ongevaarlijk,e onschuldige sneeuwwandeling rondom de camping, door het stille sprookjesbos. Wederom namen we een avontuurlijke wending en paradeerden dwars door het besneeuwde bos, terug naar de camping voor wederom een filmavond met snacks in ons houten hutje.

De dag erna was het alweer de dag om te vertrekken, time flies when youre having fun. We stouwden de auto weer vol en reden op rustig tempo terug. Natuurlijk was uitgerekend vandaag de mooiste dag, de lucht was wolkenvrij en lichtblauw, waardoor het witte sneeuw er prachtig tegen aan glinsterde. We maakten dan ook vele stops tussen de zilveren bergen, onaangetaste poedersneeuw, en heldere bewegingloze meren. Zelfs op de lange weg waar we voorheen slechts wat meters zicht hadden gehad, konden we nu oneindig ver kijken. Het was net alsof we op de noordpool waren, om ons heen was niets anders dan glinsterende sneeuw, al wel een halve meter dik. Hier en daar een majesteuze hoge berg met een glinsterende zilveren bergtop, verder niets. De witte weg strekte zich oneindig ver uit, en er was niks of niemand te bekennen behalve wat rendieren die trots bovenop de hoge bergen paradeerden. Het was magisch, het was een onvergetelijk gezicht. We reden heerlijk rustig door, en namen langzaam afscheid van de sneeuw. Je zag het elke minuut iets minder worden, tot er geen vlokje meer te bekennen was. Hoge puntige bergen werden weer groene heuvels, gigantische meren werden weer rivieren, kale vlaktes bevatten weer 1 of 2 huisjes, de lucht werd grijzer maar de natuur groener, de temperatuur steeg met 15 graden. En na 5 uur rijden waren we weer terug bij m'n stekkie in Haslum, en hebben de rest van de dag lekker uitgerust. Ze wegbrengen naar het vliegveld woensdagnacht, was minder leuk. Afscheid nemen valt me nooit goed, het is lastig om alleen achter te blijven terwijl je vertrouwde vrienden teruggaan naar jou vertrouwde omgeving. Maar ik weet dat dit een normaal en tijdelijk gevoel is, wat trouwens al met de dag meer afzakt.

Iets wat me ook ontzettend heeft opgepept was het geweldige halloween feest gisteravond. Een au-pair vriendin vroeg ons mee naar een appartementfeestje, we wisten niet wat te verwachten dus kwamen maar gewoon aan met duiveloortjes. Al gauw bleek dat we onderschatten hoe serieus ze halloween hier namen. Iedereen had een complete outfit en schmink, nepbloed droop van deuren en spiegels, pompoenen staarden je aan vanuit elke hoek, en nep spinnenweb bungelde omlaag van het plafond. Het was een geweldige avond, zelfs onze shotjes leken op bloed en moesten we via een spuitje atten. Hier kwam het speciale moment dat ik voor het eerst tequila probeerde, en ook meteen voor het laatst. Het was een heerlijke avond, het gezegde stugge Noren klopte in elk geval niet voor deze feestbeesten. Je zou zeggen dat, gezien de alcoholprijs hier 3x hoger is dan bij ons in NL, ze hier minder drinken. Alles behalve, iedereen dronk lekker door maar het bleef desondanks hartstikke gezellig, het was een superleuke ervaring om een keer echt halloween te vieren.

Volgensmij kan ik beter eens in de zoveel weken een blog schrijven dan eens in de week, want lang wordt ie toch wel. Hopelijk heb ik in elk geval weer opgehelderd hoe m'n leventje eruit ziet hier :)

Ha det bra