Hey allemaal,

Dit keer geen uitgebreid reisverslag, geen gedetailleerde avonturen, want er is iets veranderd.
Zoals ik in m'n vorige blog had beschreven heb ik last van heimwee. Ik dacht oprecht dat het over zou gaan, ik wist dat het normaal was om zo in die periode dat je begon te settelen, heimwee zou ervaren. Het stond letterlijk in de au-pair handleiding beschreven. Ik vond zelf mn heimwee al wel erg extreem, hij kwam uit het niets opzetten en nam me compleet in z'n ban. Een paar weekjes ging het op en af, maar ik merk nu toch dat het de verkeerde kant opgaat.

Ik ben erg gek met m'n au pair kids, maar dat neemt niet weg dat het niet zwaar is om met kinderen te werken. In mijn geval toch iets te zwaar denk ik, ik heb meer moeite dan plezier. Nogmaals, dit ligt aan mijzelf, aan de verwachtingen die ik had, het ideaalplaatje in m'n hoofd. Het plaatje van heel Noorwegen verkennen, nieuwe vrienden maken, sterker nog, misschien aan mn toekomst beginnen hier. Want ja, m'n liefde voor Scandinavie bestaat al jaren en de drang om uit Nederland te gaan, ook. Ik dacht mn complete toekomst uit te kunnen stippelen door hier simpelweg te zijn, maar zo werkt het niet. Al verander je van omgeving, al gooi je je leven om, je houd dezelfde gevoelens, je blijft dezelfde persoon. Hier zijn betekent dat ik er voor de kinderen moet kunnen zijn, en met de heimwee die ik nu voel, lukt me dat niet. Ik heb daarom met de familie samen besloten, dat we over 'n maandje het contract beëindigen.

Natuurlijk was dit een verschrikkelijk zware keuze voor mij, want ik heb veel hoop en geluk hierin gestopt. En dat werd ook beloond voor een tijdje, tot de heimwee toesloeg. En dan heb ik het niet over 'n beetje weemoedig naar huis verlangen, maar simpelweg aan niets anders meer kunnen denken, niet meer gelukkig zijn. Ik heb er zolang mogelijk tegen gevochten, deed alles wat me geadviseerd werd. Maar het mocht niet baten, vandaar dat we de keuze hebben gemaakt. Ik voel me vanzelfsprekend heel dubbel. Ik ben opgelucht, wetend dat ik niet langer hoef te lijden onder die constante verlangens naar home, home sweet home. En ik voel me verdrietig, dat m'n droom niet uitpakte zoals ik wil, ik ben bang dat ik spijt ga krijgen van de keuze die nu onomkeerbaar is gemaakt. Maar voelend wat ik nu voel, kan ik me niet voorstellen dat ik het nog tot juni ga volhouden. Ik zou me vast vanzelf weer beter voelen, maar 'n heimwee zo extreem en langdurig als mijne, gaat geheid terugkeren.

Ik kan nu 2 dingen gaan doen, ik kan er om treuren of het beste ervan maken. Ik ben optimistisch genoeg om die 2e te kiezen. Het was misschien niet reeël, het plaatje wat ik in m'n hoofd had van hier m'n toekomst opbouwen. Het was nog te vroeg, ik ben 20 jaar en weet nog niet eens of ik verder studeren wil, laat staan waar ik mn toekomst ga opbouwen. En wat ik me nu besef is, dat het okee is om dat niet te weten. Je moet het leven laten gebeuren want het loopt zoals het hoort, maar dat betekent niet dat je niks moet ondermen. Je moet altijda l je dromen volgen. Ik kan zeggen dat ik mijn droom gevolgd heb, dat ik het geprobeerd heb. Dat ik heb genoten en geleerd, maar dat uiteindelijk het aupair leven niet voor mij was weggelegd. En dat is okee, al waren het 3 maand in plaats van 10, m'n gevoel zegt dat dit niet is wat ik zou moeten doen nu. En het doet me goed te weten dat ik over 'n maandje weer m'n vertrouwde omgeving betreed. Ik kan zovaak terugkeren naar dit prachtige land als ik wil, en er rondreizen. Ik kan nog steeds m'n toekomst opbouwen als ik dat wil, dat is niet iets waarover ik nu al hoef na te denken. Laat het leven gebeuren en maak er het mooiste van, maar volg zeker altijd je dromen. Want deze droom pakte misschien niet uit als verwacht, hij heeft me zoveel geleerd en ik heb ook veel moois ervaren. Ik heb inderdaad niet m'n toekomst uitgestippeld, maar misschien moet ik dat ook niet langer willen, en erop vertrouwen.

Ik hoop heel erg dat iedereen mn keuze respecteert en snapt, en ook gelooft dat ik echt m'n best heb gedaan om deze heimwee te overwinnen, maar het verlangen naar huis is te sterk. Ik merk wel dat ik het ontzettend leuk vind om te schrijven dus ik denk dat ik dit blog ga behouden, ik ben en blijf een reiziger in hart en nieren en ik geniet ervan alles op te schrijven. Dus voor wie het leuk vinden, ik behou gewoon dit reisblog voor de reizen die zeker nog komen gaan. Ik moet nu eerst gaan uitvogelen of ik me nog wil inschrijven voor een studie, of dat ik het afwacht tot volgend jaar, 'n bijbaantje zoek, en in de tussentijd meer van de wereld verken. Wat ik in elk geval geleerd heb hier, is dat je gevoel áltijd juist is, altijd. En dat geluk het enige doel in het leven mag zijn, wat het vechten altijd waard is. Jou geluk, dat kan niemand je afpakken of bezorgen. Jou geluk haal je uit jezelf, en alles wat je hebt en beleefd.

Ik kan nog wel uren zo doorgaan, maar ik ga er nu mee ophouden. Nogmaals, hopelijk respecteert iedereen m'n keuze. Ik heb het hier ondanks mn vervelende gevoelens echt heerlijk gehad en zal het nooit meer vergeten, en wat een leerproces was het. De laatste maand wil ik vooral nog gaan genieten van de kids, van Oslo, en van m'n au pair friends. Daarbij heb ik nog wat leuke dingen gepland staan, zo ga ik dit weekend naar Kopenhagen, en in de week dat ik vertrek, komen m'n ouders nog langs voor 'n weekendje Bergen. Ik vlieg daarna samen met ze terug naar Nederland, waar ik weer m'n familie in m'n armen kan sluiten en weer in m'n eigen bedje kan slapen, kleine simpele dingetjes die, blijkt nu wel, van grote waarde zijn.

See you soon Holland