Hoi allemaal,

Velen vragen me hoe ik nu, 2 weken later, over mn keuze om naar huis te gaan, denk. Het antwoord is eigenlijk simpeler dan ik verwacht had, goed. Ik voel me er heel erg goed bij om weer naar huis te gaan. Eerder natuurlijk niet, eerder voelde het alsof ik m'n grote droom opgaf, m'n mogelijke toekomst, m'n enige kans om Scandinavie zo intens te beleven. Maar nu heb ik me iets veel belangrijkers beseft dan wat ik wil met m'n toekomst, namelijk dat het okee is om dat niet te weten. De toekomst is 'n pad die je hoe dan ook bewandelen gaat, en ondertussen moet je altijd je dromen blijven volgen. Ik bewandel nog steeds hetzelfde pad, ik neem slechts 'n onverwachtse afslag. Een tussenjaar nemen, er voor 'n poosje tussenuit gaan, dat kan áltijd. En het is nog steeds m'n tussenjaar, en ik kan nog steeds zeggen dat ik 3 maand in m'n eentje in Noorwegen ben geweest als au pair. Al die dingen pakt niemand me meer af, en het inkorten was een wijze keuze, want au pair zijn is gewoon niet wat ik verwacht had en viel me zwaarder dan gehoopt.

De familie gaat ontzettend respectvol met m'n keuze om, wat maakt dat de laatste weken hier zekerweten fijn gaan verlopen, zonder verwijt. Ze weten dat heimwee iets is waar je niets aan kan doen, als je je niet prettig voelt en je bent thuis, wordt je opgevangen door de mensen om je heen, heb je je vertrouwde plekjes. Als je je niet goed voelt in 'n andere omgeving dan thuis, is thuis de enige plek waar je wilt zijn. En dat is okee, ik ben gelukkig thuis en dit is weer 'n bevestiging daarvan. En ik heb hier zó veel geleerd. Niet alleen omgaan met kinderen, niet alleen de Noorse cultuur én taal, niet alleen in m'n eentje een nieuw leven opbouwen. Ik heb geweldige mensen leren kennen, liefde ervaren, prachtige plekken gezien. Ik heb zoveel overwonnen, ik ben echt sterker geworden van deze ervaring. En dit alles pakt niemand me ooit af, ik ben best trots dat ik de beslissing heb durven maken om terug te gaan naar huis, omdat het au pair zijn me toch niet gelukkig maakte. Dan kan ik wel denken, maar het land en de mensen zijn zo leuk, maar het is naar de familie en naar mezelf toe niet eerlijk de blijven voor bijzaken, het gaat om het au pair zijn, en als dat me te zwaar valt, dan valt de rest er toch bij in het niet. Dan kom je niet meer onder de heimwee uit, en als heimwee je eenmaal in z'n greep heeft, dan zit er maar 1 ding op. En ik kan in elk geval zeggen dat ik toch nog zo lang mogelijk heb gewacht, en ook nu nog netjes m'n laatste maand afrond.

Natuurlijk ga ik niet stilzitten de rest van m'n tussenjaar, daarvoor is het te zeldzaam. In februari keer ik terug naar Noorwegen met 'n vriendin van me, en gaan we naar de noordelijke studentenstad Tromso, die bekend staat om het noorderlicht. Want ik kan natuurlijk niet écht vertrekken zonder het noorderlicht te hebben gezien. En ik heb lang getwijfeld wat ik dan verder ga doen, want februari tot september is 'n hele poos. En ik heb doorgehakt, ik heb besloten voor 'n paar weken naar Thailand te gaan begin van de zomer. Het liefst zou ik dan eerst 'n weekje vrijwilligerswerk doen op 'n olifantenopvang, en erna de Thaise cultuur omarmen en rondreizen. Want niet reizen is nooit 'n optie geweest bij mij. Tussendoor ga ik lekker veel werken bij m'n vorige bijbaantje waar ik het erg naar m'n zin had, al met al, ik kijk uit naar de rest van m'n tussenjaar.

Dan heb ik nog 1 belangrijke keuze gemaakt, in september ga ik dus toch naar het HBO, en na lang twijfelen tussen psychologie, biologie & medisch lab, en toerisme, ga ik toch voor de laatste. Want ik wil van reizen m'n complete leven maken, en ik heb nog zoveel zin om te studeren, heb 't thuis nog naar m'n zin. Het voelt goed om die belangrijke keuzes te hebben gemaakt, maar ik kijk er natuurlijk nog het meest naar uit om m'n familie weer te zien en weer in m'n eigen huisje te wonen.

Voor alsnog ben ik super dankbaar voor deze prachtige ervaring, ik zou niets willen veranderen. De mensen van dit gezin hebben me liefdevol opgevangen en hebben al m'n keuzes gerespecteerd, zonder hun flexibiliteit had ik niet alleen zoveel kunnen zien & doen, maar had ik me ook niet zo goed kunnen voelen bij mn keuze naar huis te gaan. Dus bij deze, jaa, ik sta nog compleet achter m'n keuze, en in plaats van spijt dat ik het niet afmaak, voel ik trots voor wat ik wél heb gedaan, en dank voor deze 3 bijzondere maanden. Daarbij sluit ik het heerlijk af, want m'n ouders komen over 2.5 weken en dan gaan we samen richting een van de mooiste plekjes van Noorwegen, met een van de mooiste treinreizen van Europa ; Bergen. En dan vliegen we samen weer richting huiswaarts.

Annemay