En voor ik het weet is ie aangebroken, de laatste week. Ik voel me er eigenlijk ook goed bij, ik ben klaar om weer naar huis te gaan. Ik heb gedaan wat ik wilde doen, gezien wat ik wilde zien. En ik ga thuis zeker niet stil zitten, ik ga veel werken om al m'n overige dromen te bereiken. En geloof het of niet, het voelt alsnog of ik deze droom heb vervuld. Ik heb het ten slotte wel gedaan, en er alles uit gehaald wat er in zat. Maar om het nog eens 6 maand te doen, dat zou me niet gelukkig maken. Maar ik weet zeker dat ik genoeg andere dingen kan vinden om m'n tussenjaar mee op te vullen, en 2 prachtige reisjes naar noord-Noorwegen en Thailand, zijn al in werking. En verder zullen we zien wat het leven brengt, tot zover ben ik er vrij zeker van in september toerisme te willen studeren maar het kan ook zomaar zijn dat ik er toch voor kies om nog wat later aan m'n studie te beginnen, en weer voor langer weg ga. Maar dan moet ik er dit keer zeker van zijn dat ik iets doe wat ik écht leuk vind. Ik ben in elk geval dankbaar dat ik nu niet bang ben om opnieuw voor langer weg te gaan. Al met al hebben deze 3 maand me zó veel geleerd over mezelf, en me zoveel moois laten ervaren, dat ik het écht met een goed gevoel en zonder spijt afsluit.

Over 'n weekje komen m'n ouders aan, waar ik me ontzettend op verheug. We gaan dan eerst het verbazend rustige Oslo bekijken en eten 's avonds met de familie mee zodat mijn ouders ze nog kunnen ontmoeten voor we gaan. Die avond slapen we daar, en dan nemen we zaterdag de trein naar Bergen. Een 7uur durende treinrit dwars door bergen, fjorden, en heuvels. Het is niet voor niets dat hij in de top staat van Europa's beste treinreizen. We blijven dan nog 2 volle dagen in het unieke stadje zelf, ik ben er erg nieuwsgierig naar gezien het op de Unesco werelderfgoed lijst is beland. Dan land ons vliegtuig dinsdagmiddag in Oslo, en hebben we daar nog 'n hele dag om meer van de hoofdstad te verkennen. Woensdagmiddag vliegen we dan terug naar ons groene waterlandje.

Ik heb nog wel 'n aantal mooie dingen gedaan in de afgelopen weken. Zo hebben ik en 2 au pair vriendinnen 2 weekjes terug de impulsieve, spontane beslissing genomen om naar een meer net buiten Oslo te gaan in het donker, in de hoop het magische noorderlicht te spotten. Met een dekentje om zaten we in de sneeuw te staren naar een heldere lucht, maar helaas liet het noorderlicht zich niet zien. Maar ik treur er niet om, in februari ga ik naar de noordelijke stad Tromso, die bekend staat om dit fenomeen. Afgelopen donderdag heb ik m'n laatste cursus Noors gehad, maar helaas kreeg ik geen diploma omdat ik dankzij een pittige keelontsteking 2x afwezig ben geweest, wat al teveel is voor 'n diploma. Maargoed, de kennis zit wel in m'n kop. Ik spreek nu dan ook echt 'n beetje Noors, maar vooral verstaan gaat me verbazend goed af. Wieweet komt het ooit weer van pas, en zo nee heb ik er alsnog iets bij geleerd en dat is nooit tijdverspilling. En vorige week zondag hebben een Nederlandse au pair en ik op verzoek van mijn host-familie, zwarte piet gespeeld. Mijn au pair familie is bevriend met meerdere Noors-Nederlandse gezinnen hier met jonge kids, en ze stelden voor om hier Sinterklaas te organiseren met z'n allen. Sinterklaas bestaat eigenlijk niet in Noorwegen, maar omdat de kids naar Nederlandse school gaan in hun vrije tijd, kenden ze de goede sint wel.

Dus vorige week zondag verstopten wij ons in mn kamer, sloten de deur af, en hebben zo geluidloos mogelijk onszelf in het pietenpak gewerkt en ons zwart geschminkt. Ondertussen waren de kids luid aan het knutselen. Toen begonnen ze boven te zingen, dat was voor ons de clue dat we naar boven moesten. Via mijn uitgang glipten we naar buiten en deden hard ons best niet uit te glijden over de wegsmeltende, ijzige sneeuwresten. En we bonsden een aantal keer luid op de ramen, tot de voordeur openging en maar liefst 14 enthousiaste kinderen begonnen te gillen. Van blijdschap gelukkig, ze hadden nog nooit zwarte piet gezien maar wisten heel goed wat het inhield. Ik was eerst wel 'n beetje nerveus omdat ik dacht dat mijn 6jarige aupair-kindje mn stem zou herkennen, maar dat is het heerlijke aan kinderen, ze focussen zich alleen op wat ze zelf willen zien. Het slaagde volledig, we zongen sinterklaasliedjes samen en even wenste ik dat ik weer kind was, sinterklaas was zonder twijfel altijd m'n favoriete feest. Maar toen het belangrijkste natuurlijk, de pakjes. Het was zo mooi om te zien hoe blij de kinderen waren met niet alleen pakjes maar ook onze persoonlijke aandacht. Na een halfuurtje vertrokken we, en zodra de kids ons hadden uitgezwaaid en wij een paar compleet overdonderde Noren lieten schrikken met onze zwarte pieten verschijning, slopen we weer naar binnen. Toen we later schmink-vrij boven kwamen meedoen met de lunch, waren we al niet meer interessant hahah. Het was erg leuk om m'n eigen kinderidool te spelen, de tijd vliegt griezelig hard voorbij.

Verder breng ik nog zoveel mogelijk tijd met de au pairs door, ik ga ze echt missen. Ik ben erg goed bevriend geraakt met 1 Nederlandse au pair, 1 Oostenrijkse, en 1 Spaanse. Maar ik weet vrij zeker dat ik ze zal blijven spreken, in april komen ze misschien al bij me om Amsterdam te bezoeken. Ik denk dat dit mn laatste blog gaat zijn voor hier, volgend weekend ben ik denk ik te druk met het genieten van de westkant met m'n ouders. Maar vanzelfsprekend ga ik genoeg foto's plaatsen. Het afscheid nemen van de familie zal me denk ik zwaar vallen, het was toch 3 maand mn familie en dit was toch 3 maand mn thuis. De kinderen beginnen zich nu ook te realiseren dat het dichtbij komt en zij vinden het ook niet leuk, vinden dat ik nog wel 500 dagen moet blijven. Maar hoe dan ook, ik heb de keuze gemaakt die me gelukkig maakte, en ik kan het nu realistisch bekijken en zeggen dat ik het toch heb gedaan, maar dan 3 maand in plaats van 10 omdat 't nou eenmaal niet mijn type werk was, en het me daardoor op de langere termijn niet gelukkig maakte. Ik heb gekozen voor geluk.

Iedereen in elk geval bedankt voor de interesse en steun, het is bijzonder dat wanneer je weg bent, blijkt hoeveel mensen er om je geven. Ik behoud dit blog in ieder geval en dan schrijf ik er vast ooit wel weer in over een nieuw avontuur.